Untitled Page

Róże i Chochoły

To właśnie o tej listopadowej porze , w krakowsko- bronowickiej oazie Młodej Polski ( Gdzie Rydel,Tetmajer i cała owczesna Bohema…i autentyczne i potem to w Teatrze, najslynniejesze Polskie Wesele… Tamże to wypatrzył i wprowadził do gry Wyspiański ten nowy, jakże pojemny symbol. Symbol polski. Właśnie o tej porze odgrywa ,-powtarza się tam , w Rydlówce , ten obyczaj opatrywania Róży chochołem . Stąd i moje dziś przypomnienie tego wiersza. LD/

W ogrodzie niegdyś Stanisławowym
W kraju nad Wisłą
W strefie wciąż nienadeszlej wiosny
Patrzę na ciebie Różo
I smutek trawi myśli moje
Ucho przykładam , rękę, trwożnie
Czekam szeptu
Szukam tętna
- Smucę się i boję

Tyś zapomniała Różo
Nie śnisz już wiosny
Z poety srebrnych snów
Z pokoleń upragnionej
- Powtarzasz kłamstwa
W chocholim tańcu gniesz się chętna
Nie brzydzi cie ten kwaśno mdlący
Zapach słomy

O, dawna jasna
Na polska modłę Różo piękna
W królewskich tu ogrodach
I przy włościańskiej bronowickiej chacie
Z jednego szczepu prowadzona
W triumfu czas z wdzięcznością
Do rycerskiej zbroi wpięta
W koronach , w wieńcach dożynkowych
Wysoko unoszona
Różo Madonny i tej dziewczyny Grottgerowskiej
Rzewnie kwitnąca u powstańca grobu
Zdtrętwiala ,
Dziś już niepamiętna
- Wszak bez przymusu, z własnej woli
Chętna
Bez zawstydzenia trwasz
W przymierzu jak niegodnym
W ogrodzie niegdyś Stanisławowym
U stóp Wawelu
Przy tobie obok Różo i ja stoję
Smucę się i lękam
      - Dzień zmierzcha
        Ponure niebo od Zachodu
        Wiatry od Wschodu z grozą ciągną…